“Ik ben mijn hele leven nog nooit ziek geweest. Een flinke verkoudheid, dat wel. Maar in 2010 merkte ik dat mijn energie terugliep. Een bloedonderzoek wees niets uit. Maar de klachten namen toe in de loop van de jaren. Ik kreeg last van flinke cariës en botrot, mijn weerstand ging naar beneden en uiteindelijk ging ik gigantisch door mijn rug. Een spiertrauma, aldus de arts. Tot 24 september. Toen kwam ik mijn bed niet meer uit en kon ook niet meer naar het toilet. Het kwartje viel eindelijk. Ik werd geprikt en bleek een PSA van 500 te hebben. Ik moest mijn koffer pakken voor een enkele reis spoedeisende hulp.”
De uroloog kondigde aan dat er slecht nieuws was. Een agressieve vorm van prostaatkanker met een overlevingskans van 30% na twee jaar. Een chemo en bestraling zou Ernst aan de goede kant van de lijn moeten houden.
“U wilt dus een maatpak!”
“Op hetzelfde moment van dit slechte nieuws had ik een tender lopen en kreeg ik prompt de klus. Dat project was ook een deel van mijn redding. Ik moest mensen begeleiden op de werkvloer en had geen tijd voor de chemo. Later in januari heb ik alle registers opengetrokken en kwam ‘Retourtje Hemel’ langs en heb de training bij Wim Hof gevolgd. Maar ook ben ik het gesprek aangegaan met mijn uroloog. En heb hem gezegd dat ik een kort maar goed leven wens en niet andersom. De beste man typte maar door op zijn computer wat me deed besluiten een andere arts op te zoeken. Daar kwam ik goed mee uit. Ik zei hem dat ik geen regulier mens was en dus ook niet zo behandeld wilde worden. Waarop hij reageerde met: ‘U wil dus een maatpak!’
Ook gaf hij me een geweldig boek, ‘Kiezen bij kanker’. Dat is ongeveer mijn bijbel geworden. Het boek komt erop neer dat er een breed scala is aan soorten kanker waarbij de arts als specialist en de patiënt als ervaringsdeskundige ook verschillende keuzes kunnen maken. Het heeft me dan ook de overtuiging gegeven dat ik inderdaad echt iets te kiezen heb.”
“Je moet soms de put invallen om die keuzes te maken”
Enige tijd later besloot Ernst om zijn architectenbureau te sluiten. Maar één project liep nog. Het maken van een ark, een woonboot. In plaats van drie keer in de week naar de sportschool te gaan om zijn torso te versterken besloot Ernst om de ark zelf te verbouwen.
“Focussen en fysiek bezig zijn. Timmeren, zagen, ik werd ontzettend efficiënt. Bovendien voelde het niet aan als werk. Ik kon mijn eigen aannemer zijn en werkte op mijn eigen tempo. Geen stress, heerlijk voelde ik me daarbij. Vroeger hield ik alle ballen in de lucht en werkte ik tussen de 40 en 80 uur per week. Nu denk ik ‘morgen is er weer een nieuwe dag’. Dat heb ik echt moeten leren. Leven bij de dag. Nu durf ik sinds 2018 weer vooruit te denken. Vroeger had ik een stip op de horizon van 10 jaar vooruit. Ik verdien nu twee keer niks maar denk eigenlijk dat ik dat eerder had moeten doen. Soms liepen er projecten van een miljoen. Die planningen en die druk, onvoorstelbaar. De kanker heeft me dat geleerd: ga leven!
Je moet soms de put invallen om die keuzes uiteindelijk te maken.”
In de zoektocht van Ernst naar meer energie heeft hij de kou van het water gevonden. Ernst volgde fanatiek de methode van Wim Hof en kwam voor het eerst in aanraking met een duikgroep in Zandvoort. “De zee was een graad of drie weet ik nog. Ik ben in mijn beleving even dood geweest van de kou maar ervaarde het daarna als een wedergeboorte. Ik voelde alles stromen.
Gaandeweg train je de fijne haarvaten. Ik douche nog iedere dag koud op mijn boot. Dan gaat mijn lichaam ‘aan’. Je moet je hersenen op nul zetten, vertrouwen hebben in je lichaam en er contact mee maken. Je lichaam neemt het over, je hoeft er niet over na te denken”.
“We gaan op avontuur”
Ernst ontmoette Henk van de Berg bij een plonsgroep in Bussum. Henk was degene die Ernst introduceerde bij Ice4Life. Tijdens de reis naar Oostenrijk ontmoette Ernst de zus van Mark Bos
“De cirkel was rond, zo voelde ik dat. Ik heb de twee stickers die ik droeg van Ice4Life laten vereeuwigen in twee tatoos. Ik eindigde de reis met een gevoel ‘dit is mijn weg’. In mijn zoektocht wil ik blijven onderzoeken waar IK zit. Ik heb mijn arts ook gezegd ‘we gaan koorddansen, we gaan op avontuur’. De hormooninjecties die regulier elke drie maanden worden gegeven heb ik weten op te rekken tot bijna vijf maanden. We kunnen meer dan we denken. Eigenlijk zie ik mijn ziekte als een project met een flinke uitdaging.”
Op de vraag hoe Ernst is opgegroeid vertelt hij: “als kind al was ik een buitenmens en groeide op in een dorp bij het bos. Als ik straf kreeg mocht ik niet naar buiten. Mijn vrouw is in Amsterdam opgegroeid en kreeg als straf dat ze juist naar buiten moest”, lacht Ernst. “Mijn moeder en oma komen uit Indonesië. Vanuit hun invloed heb ik transmeditatie gedaan. Mijn oma deed spirituele dodenbegelding, dus ik heb wel het een en ander meegekregen vanuit huis. Ik denk dan ook dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn.
Waarschijnlijk kan ik zo met mijn ziekte omgaan omdat ik niet altijd de uitkomst van iets hoef te weten. Ik ben een absolute positivist en durf op avontuur te gaan. Een vriend van mijn moeder zei ooit dat als hij de woestijn in moest gaan, was het met mij. Wetende dan hij er dan altijd uit zou komen
Dit jaar ga ik weer mee naar Oostenrijk. De balans zoeken en mijn lichaam weer voelen.
Als mensen zeggen ‘wat moedig, ik zou het niet kunnen die kou’, kunnen zij vaak ook geen andere stappen zetten in hun leven. De pijn en uitdaging van de kou staan voor mij synoniem voor de grenzen die je in je leven moet overwinnen en de keuzes die je te maken hebt.
Ik denk altijd, onderzoek het!”