Veel patiënten worden tijdens hun ziekte vaak geconfronteerd met een enorme kloof tussen de reguliere gezondheidszorg en alternatieve geneeswijzen. De ene kant wil vaak niets weten van de andere kant, terwijl veel patiënten baat hebben bij een combinatie van beide.
Ice4life wil een brug slaan tussen deze twee werelden, de kloof dichten, niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk. Wij zien in de wereld om ons heen dat mensen op hun eigen manier in hun gezondheid en leefstijl willen investeren. Door te doen wat zij voor hun lijf en geest nodig hebben, uit beide werelden. Dat zij daarmee een complete reset kunnen maken wanneer dat nodig is.
De kracht van de kou is daarbij een belangrijke hulpbron. Ice4Life gelooft daarin! Door samen de kracht van kou te ervaren helpen wij mensen dit te bereiken. Wij zien dat mensen tot veel meer in staat zijn dan zij zelf dachten. De kracht van kou laat ons ervaren dat je weerstand, conditie en energie zelf kan beïnvloeden. Ice4Life biedt een keuze om zelf de regie te pakken om fysiek en mentaal de beste versie van jezelf te ontdekken!
Door je lichaam in contact te brengen met kou verhoogt je weerstand en komt je lijf in conditie. Met ademhalingsoefeningen zorg je ervoor dat de juiste hoeveelheid zuurstof kan worden opgenomen in het lichaam en dat fysiologische reacties, waaronder het vrijmaken van extra energie om het lichaam te versterken, worden opgewekt. Geestelijk laat kou je ervaren dat je tot veel meer in staat bent dan je dacht. De ijskoude confrontatie met je lichaam vraagt om een geconcentreerde mindset en een ontspannen hoofd. Een uitdaging voor iedereen, ziek of gezond, om zelf te beschikken over zijn of haar kwaliteit van leven.
Ice4life is gebaseerd op die zoektocht, die te zien is in de prachtige documentaire Retour Hemel. Deze werd met grote positiviteit ontvangen en had vele hartverwarmende reacties tot gevolg.
Ook in de laatste moeilijke weken van zijn leven heeft Mark Bos al zijn krachten ingezet om aandacht te vragen voor mensen met kanker. Alhoewel hij zijn strijd al aan het verliezen was, vertelde hij nog over zijn laatste wens: “Er moet een dag komen waarop elke kankerpatiënt een bandje draagt, ook vrienden en familie. Een eerste stap om gehoord te worden. Ik hoop zo dat ik de eerste steen kan leggen dat het systeem anders moet. Dat zou ik geweldig vinden.” Tevens voelde hij zich als ‘kind tussen gescheiden ouders’, waarmee hij de alternatieve en de reguliere zorg bedoelde die beide tegen elkaar strijden over het gelijk.
Op 1 mei 2015 is Mark overleden. Ice4Life vindt het van groot belang dat de boodschap van Mark niet vergeten wordt. Wij zullen ons daarom voor de volle 100% inzetten en willen met ijskoude evenementen aandacht vragen voor het realiseren van de brug tussen alternatief en reguliere zorg, de patiënt centraal. Op zoek naar gewoon de beste zorg die jouw kwaliteit van leven verbetert.
Een maand eerder hoorde ik, totaal tegen alle verwachtingen in, dat ik kanker had, prostaatkanker. Net zoals Mark Bos, van wie ik op dat moment nog niet gehoord had. Ik was 47 jaar jong en stond op een wankel punt in mijn leven. Kanker was de beslissende klap. Ik raakte het belangrijkste kwijt dat ik op dat moment nodig had: vertrouwen. Vertrouwen in mijn lijf, vertrouwen in mijn toekomst, vertrouwen in mijzelf.
Mijn naam is Jorg Reuvers (nu 48 jaar) uit Son en Breugel. In deze blog neem ik jullie mee in mijn verhaal, elke week een nieuw hoofdstuk. Van die beslissende klap…, naar mijn houvast, meedoen met de uitdaging van Ice4Life…, tot aan mijn missie die zich ontvouwt, om andere mensen te inspireren en motiveren om het vertrouwen, de veerkracht en de vitaliteit in zichzelf te vinden. Net zoals ik die gevonden heb, dankzij een dik pak sneeuw en ijzige vrieskou!
2. De controle kwijt De uitdaging van Jorg Het was januari geworden, happy new year… Om me heen mensen met goede voornemens en plannen. Voor mij voelde het heel anders, of eigenlijk: het voelde niet, ik voelde niet. Mijn hoofd sloeg op hol, raakte de controle kwijt en ik was heel hard aan het vechten om die controle terug te krijgen. En daarmee raakte ik weg van mijn gevoel en van mijn lijf. Ik had
“Ik ben mijn hele leven nog nooit ziek geweest. Een flinke verkoudheid, dat wel. Maar in 2010 merkte ik dat mijn energie terugliep. Een bloedonderzoek wees niets uit. Maar de klachten namen toe in de loop van de jaren. Ik kreeg last van flinke cariës en botrot, mijn weerstand ging naar beneden en uiteindelijk ging ik gigantisch door mijn rug. Een spiertrauma, aldus de arts. Tot 24 september. Toen kwam ik mijn bed niet meer uit en kon ook niet meer naar het toilet. Het kwartje viel eindelijk. Ik werd geprikt en bleek een PSA van 500 te hebben. Ik moest mijn koffer pakken voor een enkele reis spoedeisende hulp.”
De uroloog kondigde aan dat er slecht nieuws was. Een agressieve vorm van prostaatkanker met een overlevingskans van 30% na twee jaar. Een chemo en bestraling zou Ernst aan de goede kant van de lijn moeten houden.
“U wilt dus een maatpak!”
“Op hetzelfde moment van dit slechte nieuws had ik een tender lopen en kreeg ik prompt de klus. Dat project was ook een deel van mijn redding. Ik moest mensen begeleiden op de werkvloer en had geen tijd voor de chemo. Later in januari heb ik alle registers opengetrokken en kwam ‘Retourtje Hemel’ langs en heb de training bij Wim Hof gevolgd. Maar ook ben ik het gesprek aangegaan met mijn uroloog. En heb hem gezegd dat ik een kort maar goed leven wens en niet andersom. De beste man typte maar door op zijn computer wat me deed besluiten een andere arts op te zoeken. Daar kwam ik goed mee uit. Ik zei hem dat ik geen regulier mens was en dus ook niet zo behandeld wilde worden. Waarop hij reageerde met: ‘U wil dus een maatpak!’
Ook gaf hij me een geweldig boek, ‘Kiezen bij kanker’. Dat is ongeveer mijn bijbel geworden. Het boek komt erop neer dat er een breed scala is aan soorten kanker waarbij de arts als specialist en de patiënt als ervaringsdeskundige ook verschillende keuzes kunnen maken. Het heeft me dan ook de overtuiging gegeven dat ik inderdaad echt iets te kiezen heb.”
“Je moet soms de put invallen om die keuzes te maken”
Enige tijd later besloot Ernst om zijn architectenbureau te sluiten. Maar één project liep nog. Het maken van een ark, een woonboot. In plaats van drie keer in de week naar de sportschool te gaan om zijn torso te versterken besloot Ernst om de ark zelf te verbouwen.
“Focussen en fysiek bezig zijn. Timmeren, zagen, ik werd ontzettend efficiënt. Bovendien voelde het niet aan als werk. Ik kon mijn eigen aannemer zijn en werkte op mijn eigen tempo. Geen stress, heerlijk voelde ik me daarbij. Vroeger hield ik alle ballen in de lucht en werkte ik tussen de 40 en 80 uur per week. Nu denk ik ‘morgen is er weer een nieuwe dag’. Dat heb ik echt moeten leren. Leven bij de dag. Nu durf ik sinds 2018 weer vooruit te denken. Vroeger had ik een stip op de horizon van 10 jaar vooruit. Ik verdien nu twee keer niks maar denk eigenlijk dat ik dat eerder had moeten doen. Soms liepen er projecten van een miljoen. Die planningen en die druk, onvoorstelbaar. De kanker heeft me dat geleerd: ga leven!
Je moet soms de put invallen om die keuzes uiteindelijk te maken.”
In de zoektocht van Ernst naar meer energie heeft hij de kou van het water gevonden. Ernst volgde fanatiek de methode van Wim Hof en kwam voor het eerst in aanraking met een duikgroep in Zandvoort. “De zee was een graad of drie weet ik nog. Ik ben in mijn beleving even dood geweest van de kou maar ervaarde het daarna als een wedergeboorte. Ik voelde alles stromen.
Gaandeweg train je de fijne haarvaten. Ik douche nog iedere dag koud op mijn boot. Dan gaat mijn lichaam ‘aan’. Je moet je hersenen op nul zetten, vertrouwen hebben in je lichaam en er contact mee maken. Je lichaam neemt het over, je hoeft er niet over na te denken”.
“We gaan op avontuur”
Ernst ontmoette Henk van de Berg bij een plonsgroep in Bussum. Henk was degene die Ernst introduceerde bij Ice4Life. Tijdens de reis naar Oostenrijk ontmoette Ernst de zus van Mark Bos
“De cirkel was rond, zo voelde ik dat. Ik heb de twee stickers die ik droeg van Ice4Life laten vereeuwigen in twee tatoos. Ik eindigde de reis met een gevoel ‘dit is mijn weg’. In mijn zoektocht wil ik blijven onderzoeken waar IK zit. Ik heb mijn arts ook gezegd ‘we gaan koorddansen, we gaan op avontuur’. De hormooninjecties die regulier elke drie maanden worden gegeven heb ik weten op te rekken tot bijna vijf maanden. We kunnen meer dan we denken. Eigenlijk zie ik mijn ziekte als een project met een flinke uitdaging.”
Op de vraag hoe Ernst is opgegroeid vertelt hij: “als kind al was ik een buitenmens en groeide op in een dorp bij het bos. Als ik straf kreeg mocht ik niet naar buiten. Mijn vrouw is in Amsterdam opgegroeid en kreeg als straf dat ze juist naar buiten moest”, lacht Ernst. “Mijn moeder en oma komen uit Indonesië. Vanuit hun invloed heb ik transmeditatie gedaan. Mijn oma deed spirituele dodenbegelding, dus ik heb wel het een en ander meegekregen vanuit huis. Ik denk dan ook dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn.
Waarschijnlijk kan ik zo met mijn ziekte omgaan omdat ik niet altijd de uitkomst van iets hoef te weten. Ik ben een absolute positivist en durf op avontuur te gaan. Een vriend van mijn moeder zei ooit dat als hij de woestijn in moest gaan, was het met mij. Wetende dan hij er dan altijd uit zou komen
Dit jaar ga ik weer mee naar Oostenrijk. De balans zoeken en mijn lichaam weer voelen.
Als mensen zeggen ‘wat moedig, ik zou het niet kunnen die kou’, kunnen zij vaak ook geen andere stappen zetten in hun leven. De pijn en uitdaging van de kou staan voor mij synoniem voor de grenzen die je in je leven moet overwinnen en de keuzes die je te maken hebt.
Ik denk altijd, onderzoek het!”
Zelf was ik Astma patiënt en ook had ik geregeld last van Wondroos infecties, dit is een streptokokkenbacterie die sinds mijn twaalfde levensjaar mijn leven ontregelde, nadat de ‘standaard’ antibiotica kuren niet meer hielpen mij er bovenop te krijgen zat ik sinds mijn 20ste levensjaar aan de Injecties, maandelijks een spuit in mijn bil, Penedural, een continu antibiotica zorgde er voor dat ik niet meer ziek werd. Zodra ik stopte werd de infectie weer actief en was ik minimaal 2 weken uitgeschakeld.
Sinds ik het koude water ontdekt heb en voel wat het met mij doet ben ik gestopt met de astmamedicatie in 2013 en op mijn veertigste verjaardag ( 2015 ) heb ik mijn laatste injectie gehad.
En het gaat goed !!!
Ice4life kwam op mijn pad sinds mijn interesse in de koude gewenning en zonder er lang over na te denken heb ik mij opgegeven en mijn vrouw Anne-Marie zou mee gaan als support.
Dit pakte iets anders uit, er is namelijk nog iets wat mijn gemoedstoestand erg bezighoud.
In 2011 overleed plotsklaps mijn vader, weggerukt uit mijn leven. Geen afscheid, voor mij moeilijk te verwerken en dit ervaar ik als zijnde een trauma. Het moment dat wij de 27ste januari van start gingen in Uttendorf, Fietsen in de heerlijke winterzon, rondjes door het dorp, stukkie omhoog en dan weer gierend naar beneden, ging hartstikke goed tot er in mijn hoofd iets keihard ‘knapte’.
Achteraf terug redenerend was ik met mijn hoofd niet bij ice4life maar bij mijn vader, totale focus was weg en ik ben afgestapt, uit de race. Ik dacht eerst aan een mogelijk infarct oid, later in Nederland in het ziekenhuis ( MRI ) gaf de Neuroloog een verklaring wat mij overkwam.
Een Thunderclap headace, komt voor bij zeer plotselinge stress van lichaam en geest…
Ondertussen had mijn vrouw ook aan het evenement deelgenomen en was goed bezig in de sneeuw, in plaats van langs de kant staan suporteren is ook zij ingestapt en inmiddels ook al wat jaartjes
‘ besmet’ met het virus.
Als Revance op 2018 hebben wij ons samen opgegeven 2019 het nogmaals te proberen, en met zeer veel blijdschap is dit gelukt !!! Ik heb de strijd waar ik dan toch mee rondliep een heel jaar van 2018 afgesloten in 2019.
Mede dankzij het evenement Ice4life met al haar deelnemers, inmiddels met een enorm grote groep warme vrienden krijg je het niet meer koud ! De fakkeltocht naar Keltendorf, de persoonlijke verhalen die daar verteld werden en de band die je samen, met zijn allen opbouwt is echt een geweldige ervaring die een ieder ‘helpt’ de kwaliteit van leven om het zo te noemen verbeterd.
Inmiddels help ik anderen, vaak nog onbekenden ook mee het koude water in te gaan. Wat je dan beleefd is ook geweldig, uiteindelijk als je iets bereiken wil moet je het toch zelf doen maar het trucje leren kan altijd. Met een grote glimlach en enorme wilskracht zie je mensen weer volop geniet van de dingen om hun heen. Wat de kou met je doet…
Wim hof zegt “ Voelen is begrijpen ” en zo is het ook.
In 2020 zijn wij er weer, Ice4life 25 januari Oostenrijk.
Een warme groet Bram Oudshoorn
“Ik was verbaasd door de snelheid waarmee ik progressie maakte in mijn kwaliteit van leven en ik realiseerde mij dat dit iets was wat ik nooit meer los moest laten. Voordat ik begon met koude training had mijn reuma veel effect op mijn lichaam. Ik had dikke knieën, mijn schouders deden het niet, mijn ellebogen deden het niet, mijn handen deden moeilijk, ik kon amper de trap op komen en ook kon ik geen kettingzaag aantrekken, terwijl het mijn werk was om deze te verkopen. Toen was ik eigenlijk wel ten einde raad. Ik ging toen ook stoppen met mijn medicatietraject omdat het niet meer hielp, dus er waren eigenlijk nog maar een paar mogelijkheden. Als die ook niet hielpen dan was ik uitgewerkt. Gelukkig vond ik de kou, ik gebruik nu helemaal geen pillen meer.” vertelt Henk.
“Ik gebruik nu helemaal geen pillen meer.
“Ik ging destijds in mijn eentje naar het water, wat niet veilig is, maar niemand wilde mee. Ik werd eigenlijk gewoon voor gek verklaard. Mijn vader ging wel eens mee, hij vond het absurd wat ik deed en was bang dat ik zou verdrinken.” gaat Henk verder. “Ik ben daar heel gedisciplineerd in, dat zit wel in mij.”, na de vraag of hij gevoelig is voor verslaving zegt Henk dan ook van niet. “Nee, ik kan bijvoorbeeld een heel pakje op een avond roken maar daarna is het ook klaar. Ik heb er geen sterke drang naar. Dat is niet waar ik voor gemaakt ben. Nou ja, die kou, die heeft me te pakken” antwoordt hij.
In de smederij van Henk staat dan ook een grote tank; de tank van Henk. Twee keer in de week gaat Henk daar met zijn plonsclub in zitten, maar dit is nog steeds geen koud kunstje. Daarom is de ruimte versierd met palmbomen en andere tropische accessoires
“Als ik in zo’n bad kruip is het nog steeds vervelend, de eerste 30 seconden. Maar het is beter dan de pijn die ik eerst had. Het lichaam blijft reageren en ik blijf respect houden voor dat water. De wedstrijd zit in jezelf. Ik ga bij mezelf naar binnen, ik laat die kou zelf binnen komen en ik ga er zelf weer uit.” vertelt de Blaricummer. “Toen ik de training bij Wim had doorlopen en de Kilimanjaro op was geweest dacht ik ‘Dit moet iedereen meemaken, iedereen die wat mankeert die moet dit gaan voelen. Dat je meer kan doen dan je denkt dat je kan, en dat je dus ook heel makkelijk in staat bent om dat te gaan doen.’ Ik wilde mensen overtuigen om dit ook te gaan doen omdat ik daar zoveel voordelen uit had gehaald. Het jaar daarvoor kon ik namelijk van de Kilimanjaro alleen maar dromen. Een half jaar daarvoor zelfs.” aldus Henk.
“De wedstrijd zit in jezelf’.”
Toen hem gevraagd werd of hij wilde dat hij de kou eerder had gevonden kwam Henk met een duidelijk antwoord. “Dat staat boven vast, daar kan je toch niets aan doen. Ze brengen je en ze komen je halen op een bepaald tijdstip. Ik geloof in de blauwdruk van het leven.” zei hij
“Ik merkte pas na vier maanden een verschil, het is niet van dag op dag. Ik kende een reumapatiënt die acht keer in het water was geweest en toen zei ze dat ze geen verschil merkten. Ik zei ‘Acht keer? Wat dacht je van tachtig keer gaan voordat je dit zegt?’. Om jezelf te gaan veranderen is al een groot drama, laat staan dat je iemand anders moet veranderen.” vertelt Henk.
Henk besteed ook tijd aan het enthousiasmeren van anderen. Zo is hij een WhatsApp groep begonnen waarin nu al meer dan 100 deelnemers zitten en organiseert hij elk jaar een Nieuwjaars zit.
“Toen ik begon met het enthousiasmeren van anderen was het vooral omdat ik het zat was om alleen te gaan, ik dacht dat ik dat niet vol zou houden. Toen heb ik op een site gezet dat ik het water in ging. Er waren er een paar mensen nieuwsgierig naar waarom ik dat deed, dus die zijn mee gegaan. Binnen de kortste keren had ik een groepje van een man of acht waarmee we dus ervaringen gingen uitwisselen, vragen zoals ‘Wat gebeurt er met je?’ en ‘Waarom doe je dit?’. Dan zie je dat die mensen een andere weg in zijn geslagen en daar een verbetering van kwaliteit van leven uit hebben gehaald, daarom is het mooi dat zoiets simpels als buitenwater zoveel kan geven. Ik wil bij mensen aanzetten dat ze die verbetering gaan voelen.” zegt Henk. Hoe zet je die knop dan om bij iemand? “Ik zeg gewoon dat ze erin moeten. Je kan er wel honderd boeken over lezen maar je moet gewoon één keer in dat water gaan zitten. Ik geloof erin dat het iets met je doet. Je moet mensen uitzoeken die vast zitten in hun leven en die het echt van binnen willen, anders gaat het niet lukken. Er zijn ook mensen die na zeven keer zeggen ‘Nu is het genoeg geweest’. Die vinden het gedoe; omkleden en er naartoe rijden. Daar moet je mensen doorheen zien te trekken.” antwoordt hij.
“Ik zeg gewoon dat ze erin moeten.”
Over het overtuigen van mensen zegt Henk “Een pastoor staat ook de hele dag te preken voor de parochie, als je ergens in gelooft dan verkondig je het.” hij moet lachen wanneer het woord ijspastoor genoemd wordt. “Uiteindelijk heb je een ijsparochie, ja.”
“In 2014 deed ik mee aan de Nieuwjaars duik in Zeewolde en toen werd ik eruit gestuurd. We gingen het water in en iedereen begon te zwemmen, maar ik ging zitten. Toen kwam er een duiker naar mij toe en hij zei ‘Meneer wat bent u aan het doen?’ ik zei ‘Nou dat ziet u toch? Ik zit in het water.’ Er werd een dokter bij geroepen omdat ik het water niet uit wilde, hij zei dat het levensgevaarlijk was en dat ik onderkoeld zou raken. Toen werd ik door die mannen uit het water getild. Op dat moment dacht ik ‘Dit moet anders’. Ik ben naar FIT gegaan en daar heb ik gesuggereerd dat we het jaar daarna een Nieuwjaars zit moesten gaan doen in plaats van een duik. Je moet de mogelijkheid hebben om dat te gaan trainen.” Vertelt Henk.
“Wat heel leuk is is die verbinding die ontstaat tussen vreemde mensen. Tijdens koude training en ademhalingsoefeningen komt er oxytocine vrij in je hoofd, dat is een gelukshormoon. Waardoor mensen opengaan en elkaar dus ook gaan knuffelen.” sluit de ijspastoor af.
Informatie voor deelnemers Challenge 2022 We hebben een email gestuurd aan iedereen die zich al heeft ingeschreven voor de Challenge van januari 2022. In
